jest coraz bardziej popularne. Obcokrajowcy zasilają polski rynek pracy i stanowią spory odsetek wszystkich
pracowników. Procedury ich zatrudnienia bywają jednak żmudne i pracochłonne. Od 2022 roku weszła w życie ustawa, która wiele procesów związanych z zatrudnieniem obcokrajowców minimalizuje i upraszcza.
Opracowanie to przybliży jak obecnie wygląda proces zatrudniania obcokrajowców.
Nie każdy cudzoziemiec przybywający do Polski może pracować tu legalnie. Obcokrajowiec powinien zadbać, aby zarówno jego pobyt, jak i praca była w Polsce legalna, zaś po stronie pracodawcy istnieje konieczność
zweryfikowania czy taka osoba może zasilić jego kadrę.
Zezwolenie na pracę w Polsce nie jest wymagane m.in. wtedy, gdy udzoziemiec:
• posiada status członka rodziny obywatela UE/EOG/Szwajcarii;
• posiada zezwolenie na pobyt czasowy w celu kształcenia się na studiach;
• posiada ważną Kartę Polaka;
• jest absolwentem polskich szkół ponadgimnazjalnych, stacjonarnych studiów wyższych lub stacjonarnych studiów doktoranckich na polskich uczelniach;
• jest małżonkiem obywatela polskiego;
• posiada zezwolenie na pobyt czasowy na terenie Polski udzielone z tytułu zawarcia związku małżeńskiego czy też posiada zezwolenie na pobyt stały w naszym kraju.
Szczególną grupą są obywatele: Ukrainy, Białorusi, Mołdawii, Gruzji, Armenii – mogą zostać zatrudnieni w Polsce na podstawie uproszczonej procedury polegającej na rejestracji oświadczenia o powierzeniu pracy cudzoziemcom.
Cudzoziemiec przebywający w Polsce może w naszym kraju podjąć pracę legalnie, jeśli zostaną spełnione odpowiednie warunki. Przede wszystkim, aby zatrudnienie obcokrajowca było zgodne z prawem, powinien on:
• posiadać ważną wizę;
• posiadać zezwolenie na pobyt;
• posiadać stempel w paszporcie, który poświadcza o trwaniu procedury dotyczącej zezwolenia na pobyt;
• przebywać w Polsce w ramach ruchu bezwizowego.
Ponadto, aby możliwa była praca cudzoziemca na terenie RP, pracodawca powinien uzyskać dla niego zezwolenie na pracę lub też otrzymać wpis z urzędu dotyczący powierzenia pracy na podstawie oświadczenia (tzw. procedura uproszczona) bądź też ustalić, czy być może obcokrajowiec jest zwolniony z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę – np. jeśli posiada zezwolenie na pobyt stały, jest obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub ma zezwolenie na pobyt czasowy w celu kształcenia się na studiach.
Ważne!
Podmiot powierzający cudzoziemcowi nielegalne wykonywanie pracy naraża się na odpowiedzialność wykroczeniową lub karną.
Cudzoziemiec nie może wykonywać w Polsce pracy, jeśli przebywa na
podstawie wizy wydanej w celu turystycznym, przyjazdu ze względów humanitarnych, z uwagi na interes państwa lub zobowiązania międzynarodowe.
Zezwolenie na pracę w Polsce
Zezwolenie na pracę to dokument, który uprawnia określoną grupę obcokrajowców do legalnej pracy. Wydawanie zezwoleń na zatrudnienie cudzoziemców na terytorium RP odbywa się w trybie wydawania decyzji
administracyjnych. Dokument ten wydawany jest na wniosek podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi przez wojewodę właściwego ze względu na jego siedzibę lub miejsce zamieszkania.
Zezwolenia na pracę są wydawane przez wojewodów na wniosek pracodawcy. Zezwolenie określa pracodawcę, stanowisko lub rodzaj pracy wykonywanej przez cudzoziemca (nie dotyczy to zezwolenia typu S), wynagrodzenie, wymiar czasu pracy oraz okres ważności zezwolenia. Istnieje 6 typów zezwoleń na pracę:
• zezwolenie typu A – jeśli cudzoziemiec wykonuje pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie umowy z pracodawcą, którego siedziba lub miejsce zamieszkania albo oddział, zakład lub inna forma zorganizowanej działalności znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej;
• zezwolenie typu B – jeśli cudzoziemiec wykonuje pracę polegającą na pełnieniu funkcji w zarządzie osoby prawnej wpisanej do rejestru przedsiębiorców lub będącej spółką kapitałową w organizacji albo prowadzeniu spraw spółki komandytowej lub komandytowo-akcyjnej jako komplementariusz, albo w związku z udzieleniem mu prokury przez okres przekraczający łącznie 6 miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy wykonuje pracę u pracodawcy zagranicznego i jest delegowany do pracy w Polsce na okres przekraczający 30 dni w roku kalendarzowym do oddziału lub zakładu podmiotu zagranicznego albo podmiotu powiązanego z pracodawcą zagranicznym;
• zezwolenie typu C – jeśli cudzoziemiec wykonuje pracę u pracodawcy zagranicznego i jest delegowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na okres przekraczający 30 dni w roku kalendarzowym do oddziału lub zakładu podmiotu zagranicznego albo podmiotu powiązanego, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, z pracodawcą zagranicznym;
• zezwolenie typu D – jeśli cudzoziemiec wykonuje pracę u pracodawcy zagranicznego nieposiadającego oddziału, zakładu lub innej formy zorganizowanej działalności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
i jest delegowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu realizacji usługi o charakterze tymczasowym i okazjonalnym;
• zezwolenie typu E – jeśli cudzoziemiec wykonuje pracę u pracodawcy zagranicznego i jest delegowany na terytorium Polski na okres przekraczający 30 dni w ciągu kolejnych 6 miesięcy w innym celu niż wskazane powyżej;
• zezwolenie typu S – jeśli cudzoziemiec wykonuje pracę na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie tzw. prac sezonowych, tj. prac wykonywanych przez okres nie dłuższy niż 9 miesięcy w roku kalendarzowym, w sektorach: rolnictwo, ogrodnictwo, turystyka, w ramach działalności uznanych za sezonowe.